Bielkiewicz Adam (1798–1840), anatom, ur. w Wilnie z ojca muzyka. Gimnazjum ukończył w Wilnie 1815 r. i tamże uczęszczał na uniwersytet, który ukończył ze stopniem medyko-chirurga w r. 1820, poczem został prosektorem przy profesorze anatomji Pelikanie. W r. 1822 doskonalił się u prof. Eljasza Bujalskiego w Petersburgu oraz u prof. Lodera i prosektora Humborga w Moskwie. W r. 1824 mianowany adjunktem, a w r. 1827 prof. nadzw. anatomji ludzkiej i patologicznej Uniw. Wileńskiego jako następca Pelikana. W r. 1837, po uprzedniem uzyskaniu tytułu medyka i chirurga, został prof. zwycz. b. Akad. medyko-chir. w Wilnie. Był nietylko lekarzem, ale i znanym przyrodnikiem. B. uchodził za właściwego twórcę bogatego gabinetu anatomicznego w Wilnie; nietylko nie szczędził własnej pracy, ale wespół z prosektorami: Józefem Korzeniowskim (1827–1831) i Ludwikiem Siewrukiem (1832–1839), oraz licznymi uczniami, jak A. Siemaszko, J. Szczapiński, M. Ochociński, K. Pruss, J. Kuczyński, W. Osmołowski, W. Bahrynowski i H. Kułakowski, niezmordowanie pracował nad wzbogaceniem muzeum. Zwłaszcza jego udoskonalona sztuka oczyszczania i wiązania kości, preparaty kostnienia, preparaty naczyniowe, korozyjne i nerwowe, stojące na poziomie najwyższych wymagań, wzbudzały zachwyt współczesnych. Zebrał również szereg ciekawych preparatów patologicznych, kamieni, kołtunów itp. Za czasów B-a przybyło do zbiorów, które przedtem liczyły tylko 682 preparaty, 1772 nowych okazów. Ta bogata kolekcja została w r. 1842 wywieziona przez zaborców do Kijowa, gdzie pozostaje dotychczas. O gorliwości B-a w zakresie dysekcji świadczy, że nie wahał się nawet rozbierać ludzi zmarłych na wściekliznę. Napisał: Przykład choroby błękitnej morbus coeruleus z przyczyny otworzenia się kanału arteryjnego Botalla (»Dziennik med. chir. i farmacji Tow. lek. Wil.«, Wil. 1822, I 93–110), De bursis mucosis subcutaneis (Dissert. inaug., drukowane w »Collectanea Acad. Med. chir.«, Wil. 1838, I 135–231). Ocena tej podstawowej pracy pióra J. Majera znajduje się w »Roczn. wydz. lek. Uniw. Jagiell.«, III 242–245). Pozatem pozostawił liczne nieopublikowane notatki, dotyczące ośrodków kostnienia, a oparte na 700 preparatach, notatki, dotyczące przekształcania się tętnic po podwiązaniu, rozprawę O naczyniach krwistych, włoskowych, o grasicy u dorosłych w związku z samobójstwem itp. Miarą zdobytego uznania było ustawienie popiersia B-a w Wil. Towarzystwie Lekarskiem.
Museum anatomicum Caes. Acad. Med.-chir. Vilnensis. Wil. 1842, I–XV; Gąsiorowski L., Zbiór wiadom., III 348; IV 197 i 227; Adamowicz A. F., Krótki rys początków postępów anat. w Polsce i Litwie, Wil. 1855, 85–88; Kośmiński; Loth E., L’histoire de l’Anatomie en Pologne. »Folia Morph.« 1931, III nr 2/3, 85.
Edward Loth